Ο ΑΛΑΖΟΝΙΚΟΣ και με αποικιοκρατικό πνεύμα τρόπος, με τον οποίο η βρετανική κυβέρνηση αντιμετωπίζει το θέμα της επιστροφής των κλεμμένων Μαρμάρων του Παρθενώνα, θυμίζει πολύ έντονα το πώς συμπεριφερόταν η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητος όταν η Ινδία, με μπροστάρη τον Μαχάτμα Γκάντι, αγωνιζόταν για την απελευθέρωση και την ανεξαρτησία της.
Στη μνημειώδη ταινία του «Γκάντι» (1982), ο σερ Ρίτσαρντ Ατένμπορο μετέφερε με απόλυτη ιστορική, των γεγονότων, ακρίβεια, όλη τη διάσταση αυτής της αδυσώπητης αλαζονείας, στη σκηνή όπου εκτυλίσσεται μία από τις πιο τεταμένες συσκέψεις που έγιναν, τότε, στο σπίτι του λεγόμενου «Αντιβασιλέα» της Βρετανικής Κτήσεως της Ινδίας», λίγο μετά την απίστευτη σφαγή σε υπαίθριο χώρο στο Αμριτσάρ, όπου υπολογίζεται πως τουλάχιστον 1.500 άνθρωποι εκτελέστηκαν εν ψυχρώ.
ΤΟΝ ΛΟΓΟ πήρε κατ’ αρχάς ο αντιβασιλεύς λόρδος Τσέλμσφορντ και είπε: «Συγχωρέστε με, κύριοι, αλλά θα πρέπει να καταλάβετε ότι η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητος, καθώς και ο βρετανικός λαός, καταδικάζουν το γεγονός. Ομως, εκείνο που θα ήθελα να κάναμε σήμερα, είναι να έρθουμε σε κάποιον συμβιβασμό ως προς τη νέα νομοθεσία για τα ανθρώπινα δικ…».
ΤΟΝ ΔΙΕΚΟΨΕ αμέσως ο Γκάντι, και με πολύ σθεναρή φωνή τού είπε: «Επιτρέψτε μου Εξοχώτατε, αλλά η άποψή σας είναι ότι η κατάσταση έχει ξεπεράσει πια τα όρια της όποιας νομοθετικής ρύθμισης. Νομίζουμε πως ήρθε ο καιρός να αναγνωρίσετε ότι είστε αφεντικά σε ξένο σπίτι. Και παρά τις καλύτερες, ίσως, προθέσεις των καλύτερων από εσάς, εάν επιμένετε να μας ελέγχετε, δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το να μας ταπεινώνετε.
Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ Ντάιερ (σ.σ.: που έδωσε την εντολή για την σφαγή στο Αμριτσάρ, δεν είναι παρά ένα παράδειγμα αυτής της αρχής, αλλά, όπως και να ‘χει, πρέπει να φύγετε».
ΕΠΕΝΕΒΗ, τότε, ο κ. Κίνοκ, μέλος της βρετανικής αποικιοκρατικης διοίκησης στο Δελχί. «Με όλο τον σεβασμό, κύριε Γκάντι, αλλά χωρίς βρετανική διοίκηση, η χώρα αυτή θα βυθιστεί στο χάος».
ΓΚΑΝΤΙ: «Κύριε Κίνοκ, σας εκλιπαρώ να αναγνωρίσετε ότι δεν υπάρχει ούτε ένας λαός στον κόσμο που να μην προτιμά μια δική του, κακή κυβέρνηση, από την καλή κυβέρνηση μιας οποιασδήποτε ξένης δύναμης».
ΛΟΡΔΟΣ Τσέλμσφορντ: «Κύριε Γκάντι, ακόμα και εάν η Αυτού Μεγαλειότης ήταν σε θέση να άρει όλους τους περιορισμούς, έχει μια τεράστια ευθύνη έναντι των εκατομμυρίων μουσουλμάνων υπηκόων του, που είναι η μειονότητα σε αυτήν την επικράτεια. Και η εμπειρία μάς έχει διδάξει ότι ο στρατός και η διοίκησή του είναι απαραίτητα για τη διαφύλαξη της ειρήνης». (Σ.σ.: εδώ, πέφτει ο γνωστός σπόρος τού «διαίρει και βασίλευε»).
ΓΚΑΝΤΙ: «Ολα τα έθνη, εμπεριέχουν τις μειονότητές τους. Οπως όλες, θα έχει και η δική μας τα προβλήματά της. Ομως, θα είναι δικό μας πρόβλημα, όχι δικό σας».
ΒΡΕΤΑΝΟΣ αξιωματικός: «Και πώς προτείνετε να το καταστήσετε δικό σας (το πρόβλημα); Δεν φαντάζομαι να νομίζετε ότι, έτσι απλά, θα σηκωθούμε και θα φύγουμε από την Ινδία;».
ΓΚΑΝΤΙ: «Αυτό ακριβώς πιστεύω, ναι. Στο τέλος, θα σηκωθείτε να φύγετε. Γιατί 100.000 Εγγλέζοι, απλούστατα, δεν μπορούν να ελέγξουν 350 εκατομμύρια Ινδούς, εάν αυτοί οι Ινδοί αρνηθούν να συνεργαστούν μαζί σας. Και αυτό ακριβώς σκοπεύουμε να επιτύχουμε: ειρηνικά, χωρίς βία, αρνούμενοι να συνεργαστούμε μαζί σας. Θα φύγετε».
ΚΑΙ έφυγαν, πράγματι. Αλλά στο μεταξύ είχαν προκάμει, όπως πάντα, να σπείρουν τον σπόρο του «διαίρει και βασίλευε», και εγεννήθη, ούτω πως, το Πακιστάν. Ισως, λοιπόν, η «ιστορική σημειολογία» αυτής της ιστορίας, να είναι ότι πράγματι, μια μέρα, θέλουν δεν θέλουν, θα επιστρέψουν τα Μάρμαρα. Αλλά με ποιο κόστος, μένει να το δούμε…
