Ό,τι προαιρείσθε
Η απροθυμία των τραπεζών να διαπραγματευθούν τη νέα κλαδική συλλογική σύμβαση δεν ήρθε από το πουθενά. Το ίδιο συνέβη και πέρσι, όταν οι διοικήσεις των τραπεζών, για πρώτη φορά ύστερα από 32 χρόνια, αρνήθηκαν να προσέλθουν σε διαπραγματεύσεις, η ΟΤΟΕ κάλεσε την Ενωση Ελληνικών Τραπεζών στον ΟΜΕΔ (Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας) και εκείνος αποφάσισε για τις αυξήσεις. Φέτος, το ίδιο σκηνικό στήνεται με την ίδια ακρίβεια. Η Ενωση Ελληνικών Τραπεζών ξαναβγάζει από το συρτάρι τον ισχυρισμό ότι δεν είναι εργοδοτική οργάνωση, συνεπώς δεν υποχρεούται να μετέχει σε διαπραγματεύσεις, ενώ στο πλευρό της σπεύδει να συνηγορήσει ο ΣΕΒ ώστε η σούπα να γίνει λίγο πιο καυτερή. Αναμένεται θερμό καλοκαίρι, ασφαλιστικά μέτρα, καταγγελίες κατά του ΟΜΕΔ στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, αμέτρητες ώρες αντιδικιών και βουνά εξωδίκων. Για να γίνει τι; Να υπογραφεί μια αξιορεπής συλλογική σύμβαση σ΄ έναν κλάδο που τελευταίος απ΄ όλους μπορεί να επικαλεσθεί οικονομική κρίση. Εάν οι τράπεζες, μέσα στο πολυτελές περιβάλλον τους, επιμένουν να μην βλέπουν τους εργαζόμενους ως κοινωνικούς εταίρους, τότε εκεί όπου όντως τα πράγματα δυσκολεύουν έπρεπε να έχουν βγει μαχαίρια.
Στα λόγια, οι τράπεζες δεν έχουν τίποτε με τις συλλογικές συμβάσεις. Απλώς, δεν τις θέλουν κλαδικές. Τις θέλουν επιχειρησιακές. Η κάθε τράπεζα να διαπραγματεύεται και να συμβάλλεται μόνο με τους δικούς της εργαζόμενους. Ακούγεται αθώο, και ενδεχομένως πιο ευέλικτο, αλλά είναι το πρώτο βήμα για την αποσάρθρωση των εργασιακών σχέσεων. Εστω και αν η ΟΤΟΕ βρίσκεται μακριά από τις παλιές δόξες, εξακολουθεί να έχει μεγαλύτερη δυναμική απ΄ όσο έχουν τα επιχειρησιακά σωματεία. Οσο περισσότερο κατακερματίζονται οι διαπραγματεύσεις, τόσο ευκολότερα θα μπορούν οι τράπεζες, και ιδίως ο σκληρός πυρήνας του ιδιωτικού τομέα, να επιβάλλουν τους όρους τους. Το σχέδιο έχει συνέχεια. Εάν τα επιχειρησιακά σωματεία αποτύχουν μια, δυο, τρεις φορές να υπογράψουν ευπρόσωπες συμβάσεις, θα απαξιωθούν στα μάτια των εργαζομένων. Η αποσυσπείρωση θα οδηγήσει ευκολότερα στις ατομικές συμβάσεις, δηλαδή στο τελευταίο κεφάλαιο του σχεδίου. Καθένας θα διαπραγματεύεται μόνο για τον μισθό του. Με την ανεργία να καλπάζει, οι διαπραγματεύσεις θα διαρκούν πέντε δευτερόλεπτα. Οσο για ν΄ ασκουστεί το «take it or leave it». ΄
Πηγή: http://www.agelioforos.gr Άρθρο του Μάκη Βοϊτσίδη
