Δεύτερη μέρα για το φεστιβάλ των Καννών και η Κρουαζέτ έχει αρχίσει να κατακλύζεται. Τέρμα οι χαλαρότητα και τα πέρα δώθε στην παραλία. Από σήμερα το φεστιβάλ άρχισε να βρίσκει τους ρυθμούς του: ατελείωτες ουρές από τους δημοσιογράφους για να τις αίθουσες προβολών, ο κόσμος έξω εκλιπαρεί υπομονετικά για μία πρόσκληση, οι τουρίστες στην παραλία λιάζονται και οι επαγγελματίες του σινεμά τρέχουν πάνω κάτω στους δρόμους από ραντεβού σε ραντεβού και από ταινία σε ταινία, σαν σε αγώνα δρόμου.
Η σκηνοθέτις Λίν Ράμσέΐ και η ηθοποιός Τίλντα Σουίντον στις Κάννες (AP Photo/Virginia Mayo) Το έπαθλο του.. μαραθώνιου διαφέρει για τον καθένα. Άλλοι κυνηγούν να αγοράσουν ταινίες, άλλοι να βρούνε μια καλή θέση κοντά στο κόκκινο χαλί, άλλοι να εξασφαλίσουν μια συνέντευξη με τον Αντόνιο Μπαντέρας, που ήρθε ήδη στο φεστιβάλ. Κι άλλοι, βέβαια, να δούνε μια καλή ταινία. Προς το παρόν, αυτή που χειροκροτήθηκε πιο πολύ είναι το «Ας μιλήσουμε για τον Κέβιν» της Λίν Ράμσέΐ, βασισμένο στο μπέστ σέλερ της Λάινελ Σράιβερ, με πρωταγωνίστρια την Τίλντα Σουίντον.
Η φοβερά ψυχρή αλλά γοητευτική Σκοτζέζα ηθοποιός, μπήκε πραγματικά στο πετσί του ρόλου της. Υποδύεται την μητέρα του Κέβιν, ενός έφηβου ο οποίος είναι υπεύθυνος για ένα φοβερό σχολικό μακελειό, από αυτά που κατά καιρούς ακούμε ότι συμβαίνουν στην Αμερική. Με φλάς μπάκ, η σκηνοθέτις πιάνει την ιστορία από την αρχή, ήδη από την ανεπιθύμητη μ’ ένα τρόπο εγκυμοσύνη της μητέρας. Παρακολουθούμε την εξέλιξη του παιδιού σε όλα τα στάδια και την ιδιόμορφη σχέση με την παγερή μητέρα του. Αυτό είναι ένα προβληματικό παιδί, το οποίο παρ’ όλα αυτά δεν έχει εισπράξει τρυφερότητα. Είτε γιατί δεν την δεχόταν, είτε γιατί δεν την έδειχνε η μητέρα του. Δεν είναι εύκολα τα συμπεράσματα. Κι αυτή είναι και η γοητεία της ταινίας, που προσπαθεί να σκιαγραφήσει μια λεπτή σχέση, όπου είναι δύσκολο να ανιχνεύσεις την αφετηρία της και να αποδώσεις ευθύνες. Φταίει η ιδιότροπη μάνα που είδε στην γέννηση του γιού της τον θάνατο της ελευθερίας της ή ο αδιάφορος πατέρας που εθελοτυφλούσε μπροστά σε όλα τα προβλήματα;
Και ο νεαρός ηθοποιός Έζρα Μίλερ, που υποδύεται τον Κέβιν δίνει μια πολύ καλή ερμηνεία. Η ματιά του σε όλη την ταινία προμηνύει το έγκλημα που θα κάνει. Στην συνέντευξη τύπου μάλιστα έλεγε «Είμαι 18 χρονών και φοβάμαι ότι μ έναν τρόπο θα συνδεθώ με τον Κέβιν.Αυτή η ιδέα με τρομάζει γιατί πιστεύω ότι το κακό υπάρχει μέσα μας». Αλλά και η Τίλντα Σουίντον, πάνω κάτω για την έμφυτη βία της ανθρώπινης φύσης μίλησε. Από την σκοπιά μάλιστα της μητέρας. «Για μια μητέρα», είπε, «το συναίσθημα της μοναξιάς είναι καμιά φορά πολύ αληθινό. Το να είσαι μητέρα μπορεί να είναι ένα πολύ βίαιο πράγμα. Η ιδέα του να γεννάς ένα ανθρώπινο πλάσμα που μπορεί να κουβαλά κι αυτό μια βιαιότητα, είναι επίσης πολύ άγριο. Η ταινία αυτή είναι ένα ταξίδι όπου μελετάμε τα συναισθήματα της μητρότητας και την κατάρρευση των οικογενειακών σχέσεων».
Η σκηνοθέτις της ταινίας, Λίν Ράμσεΐ το πήγε λίγο ακόμα παραπέρα, πιο ουκουμενικά. Για αυτήν η βία της ταινίας είναι ένα σχόλιο στη σύγχρονη βίαιη κοινωνία, εντός και εκτός οικογενειακού πλαισίου. Ήταν η δεύτερη ταινία με γυναικεία υπογραφή που προβλήθηκε έως τώρα στο διαγωνιστικό πρόγραμμα.
Η πολυαναμενόμενη «Ωραία κοιμωμένη» της Τζούλια Λί, μια οδύσσεια ενός νεαρού κοριτσιού σε έναν παράξενο κόσμο ναρκωτικών και πορνείας -όσο βρίσκεται όμως ναρκωμένη από τους εργοδότες της- αποδείχτηκε μια υπερτιμημένη προσδοκία. Σχηματική κινηματογράφηση, κλινική προσέγγιση και υπόγειες δόσεις φεμινισμού, άφησαν τους σινεφίλ με αμηχανία, ίσως και εκνευρισμό.
