ΜΙΑ ΩΡΑΙΑ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ…

Αγαπητές συναδέλφισσες,​​ αγαπητοί συνάδελφοι,

η αλλοπρόσαλλη εικόνα που επικρατεί στα καταστήματα,​​ μετά την υιοθέτηση της Νέας Δομής, παραπέμπει κατ’ ευφημισμόν στη γνωστή ατάκα του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου: «είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα».

Τα αποτελέσματα της απογύμνωσης του δικτύου προφανή. Η υποστελέχωση, η εντατικοποίηση, η συνεχής και υπέρμετρη πίεση, σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη ουσιαστικών μισθολογικών κινήτρων, δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ γενικευμένης απογοήτευσης και δυσαρέσκειας.​​ 

Πλέον χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις των συναδέλφων, που προηγουμένως εκτελούσαν χρέη ταμία και​​ meeter​​ greeter.​​ 

Στην πρώτη περίπτωση, οι συνάδελφοι αν και πλέον​​ UBE, εξακολουθούν στην ουσία να παραμένουν στην ίδια θέση, αυτήν του​​ ταμία,​​ αφού εξαιτίας της υποστελέχωσης ούτε χρόνος υπάρχει, αλλά ούτε και οι διαθέσιμοι συνάδελφοι για την εκπαίδευση των συγκεκριμένων εργαζομένων σε νέο αντικείμενο. Αλλά και στις περιπτώσεις που οι πρώην ταμίες πλέον εναλλάσσονται, το αποτέλεσμα είναι να λαμβάνουν ήδη κουτσουρεμένο και με τρόπο αναλογικό το προβλεπόμενο επίδομα ταμείου. Άρα μιλάμε για ουσιαστική μείωση των αποδοχών τους, ενώ την ίδια στιγμή παραμένει στο ακέραιο η υποχρέωσή τους να καταβάλλουν την οποιαδήποτε διαφορά. Η ίδια υποχρέωση βαρύνει πλέον και τους υπολοίπους συναδέλφους​​ UBE, οι οποίοι μετά από 20 και 25 χρόνια υπηρεσίας, χωρίς καμία ή ελλιπή εμπειρία στις ταμειακές συναλλαγές, γεγονός που από μόνο του αυξάνει τον οποιοδήποτε δυνητικό κίνδυνο σφάλματος, καλούνται με μια πρόχειρη εκπαίδευση να εργαστούν στην απαιτητική θέση του ταμία, αναλαμβάνοντας έναντι πινακίου φακής (αναλογικό επίδομα) πλήρως τις υποχρεώσεις σε περίπτωση δημιουργίας ελλείμματος. Και στις δύο περιπτώσεις χαμένοι για ακόμη μία φορά οι συνάδελφοί μας.

Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση των​​ πρ.​​ meeter​​ greeters.​​ Αν και στη Νέα Δομή ο συγκεκριμένος ρόλος υποτίθεται έχει καταργηθεί, στην πράξη ζει και βασιλεύει, καθώς πάντοτε κάποιος εργαζόμενος εκτελεί καθήκοντα υπαλλήλου υποδοχής και δυστυχώς όρθιου ταμία, που εξυπηρετεί πελάτες μέσω μηχανημάτων. Η μόνη διαφορά,​​ η εξαφάνιση του προβλεπόμενου για τη συγκεκριμένη θέση επιδόματος. Είναι προφανές ότι οι αλχημιστές της Διοίκησης ξανακτύπησαν.

Όσο για τους υπολοίπους συναδέλφους, η εικόνα των συνεχώς περιφερόμενων εργαζομένων​​ στα νέα γκλαμουράτα καταστήματα,​​ με συστήματα ενδοεπικοινωνίας στο αυτί και φορητούς υπολογιστές υπό μάλης, με οθόνες 15΄΄ που στην κυριολεξία σου βγαίνουν τα μάτια για να μπορέσεις να ανταποκριθείς στοιχειωδώς στα καθήκοντά σου, έχοντας παράλληλα την επαπειλούμενη τενοντίτιδα στο τσεπάκι, είναι πλέον χαρακτηριστική. Αλλά ακόμη και όταν και όποτε κάθονται, ούτε λόγος να γίνεται για στοιχειώδη μέτρα προστασίας της υγείας (π.χ. υποπόδια). Αναρωτιόμαστε, και θα επιμείνουμε σε αυτό, πότε ήταν η τελευταία φορά που πέρασε τεχνικός ασφαλείας ή γιατρός εργασίας και τι ακριβώς κατέγραψαν.

Η ίδια ζοφερή εικόνα αφορά και​​ τους υπολοίπους συναδέλφους με ειδικό ρόλο (PBO​​ και​​ SME),​​ χωρίς καμία σταθερή και έμπρακτη αναγνώριση της συνεισφοράς τους, ενώ, τέλος,​​ οι συνάδελφοι σε θέσης ευθύνης (Διευθυντές, πρ. Υποδιευθυντές και Προϊστάμενοι και πλέον​​ UBO),​​ μετά από τόσα χρόνια υπηρεσίας, ακούν για επιδόματα ευθύνης και βαθμού σε άλλες τράπεζες, όπως και για «έξοδα περιποίησης πελατείας» και την ίδια στιγμή σκέφτονται ότι ακόμη και έναν καφέ που θέλουν να κεράσουν τον πελάτη θα πρέπει να τον πληρώσουν από την τσέπη τους. Τέτοια κατάντια…

Και μιας και αναφερθήκαμε σε γκλαμουράτα καταστήματα, καλό είναι να μην μας διαφεύγει ότι​​ οι εργαζόμενοι στο Δίκτυο έχουν κυριολεκτικά χάσει το μέτρημα στο πόσες φορές έχουν ανακαινιστεί τα καταστήματα​​ στα οποία υπηρετούν (μην ξεχνάμε ότι είχαμε και το «προνόμιο» να ανακαινίζουμε καταστήματα και να τα κλείνουμε μετά από μία ή δύο εβδομάδες), μέχρι να αποφασίσουν οι φωστήρες της Διοίκησης να τα ξανα - μανα - ανακαινίσουν, γιατί προφανώς κάποιο άλλο μοντέλο θα κριθεί την επόμενη φορά πιο αποδοτικό.

Αλήθεια! Θα μας απαντήσει κάποιος; Το προηγούμενο μοντέλο (Apollo),​​ αυτό με τα​​ hubs,​​ spokes,​​ e-branches,​​ e-spokes,​​ meeter​​ greeters​​ όρθιους και σε μη εργονομικές θέσεις - βαρελάκια,​​ teller​​ sellers,​​ upper​​ masses​​ και άλλα τόσα βαρύγδουπα​​ ήταν εν τέλει επιτυχημένο;​​ Ή μήπως όχι; Αν ήταν επιτυχημένο, γιατί προχωράμε στην υλοποίηση ενός νέου; Αν πάλι δεν ήταν, ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη και ποιος θα λογοδοτήσει;

Ή μήπως όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα; Ή χαλάνε την ωραία ατμόσφαιρα, παραμονή Χριστουγέννων, για​​ τα στελέχη της Διοίκησης των 4,2 εκ. €​​ bonus;​​ 

Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Ποσώς νοιάζονται για όλους εμάς!

Φαίνεται, άλλωστε, από τη στάση τους απέναντι​​ στους συναδέλφους, που τους καλούν να ξεσπιτωθούν​​ και να εγκαταλείψουν τις οικογένειές τους, για να προσφέρουν δήθεν τις υπηρεσίες τους εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο κατοικίας τους (πολλοί εξ αυτών αρχηγοί μονογονεϊκών οικογενειών, πολύτεκνοι, με σοβαρά προβλήματα υγείας οι ίδιοι ή οι οικείοι τους, με τα παιδιά να αναγκάζονται στη μέση της χρονιάς να αλλάξουν σχολικό περιβάλλον, με κάποια από αυτά παραμονές πανελληνίων εξετάσεων, κ.ο.κ).

Φαίνεται από την έλλειψη ακόμη και του παραμικρού οικονομικού κινήτρου. Εκτός και αν βαφτίσουμε κίνητρα το​​ bonus​​ από την πώληση των ασφαλιστικών προϊόντων, μειωμένο και αυτό σε σχέση με το προηγούμενο έτος.

Χωρίς καμία ανταπόκριση στη ανάγκη κάλυψης των πιεστικών αναγκών μας​​ (μέσω της χορήγηση έκτακτης εφάπαξ οικονομικής ενίσχυσης),​​ εξαιτίας της ακρίβειας, της εκτίναξης των τιμών ακόμη και σε βασικά καταναλωτικά αγαθά, της ενεργειακής κρίσης.​​ 

Χωρίς καμία μέριμνα για τη​​ συνταξιοδοτική μας παροχή (ΤΕΑ),​​ που τείνει να εξανεμιστεί μετά τις σχεδόν μηδενικές αποδόσεις και την επικείμενη φορολόγηση. Χωρίς ένα πραγματικό​​ ομαδικό πρόγραμμα υγείας (ΝΝ),​​ που θα καλύπτει τις ανάγκες των οικογενειών μας. Με τους συναδέλφους να εξακολουθούν να βάζουν το χέρι στην τσέπη για τα πρώτα 500€ σε περίπτωση νοσηλείας, καθώς τα πορφυρογέννητα στελέχη της Διοίκησης απαξιούν να ασχοληθούν με τις ανάγκες των πληβείων.​​ 

Με τον​​ Οργανισμό Προσωπικού,​​ το τελευταίο αποκούμπι και ανάχωμα για τους εργαζόμενους, να κινδυνεύει από τις αναθεωρητικές προθέσεις της Διοίκησης και των «προθύμων» συμμάχων τους.

Υπάρχει ελπίδα; Βεβαίως και υπάρχει. Ακόμη και τώρα! Αρκεί να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας και να στηρίξουμε ένα διεκδικητικό Σύλλογο που βρίσκεται σταθερά στο πλευρό των εργαζομένων και έχει την αποδεδειγμένη βούληση να εργαστεί για τα δίκαια συμφέροντα των συναδέλφων. Και​​ ο ΣΕΥΤΠΕ έχει αποδείξει ότι και θέλει και μπορεί!

Με ​​ συναδελφικούς χαιρετισμούς

Ο Πρόεδρος  ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​​​ Ο Γεν. Γραμματέας

Γοίλιας​​ Ισίδωρος  ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​​​  ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​​​ Μπεμπένης Εμμανουήλ  ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​ ​​​​