Εχοντας εκφράσει την αμέριστη συμπαράστασή της στον Νικολά Σαρκοζί, τον οποίο η γερμανική κοινή γνώμη δείχνει να εκτιμά πολύ περισσότερο από ό,τι η γαλλική, η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ ετοιμάζεται πλέον για τη συγκατοίκησή της στον γαλλογερμανικό άξονα με τον Φρανσουά Ολάντ.
Μια συγκατοίκηση που εκ πρώτης όψεως δεν διαφαίνεται εύκολη, αφού παρά το γεγονός ότι και οι δύο συμφωνούν πως το ζητούμενο πλέον στην Ευρώπη είναι η ανάπτυξη, διαφωνούν ως προς το πώς αυτή μπορεί να επιτευχθεί. Για τον Φρανσουά Ολάντ ο δρόμος για την ανάπτυξη περνάει μέσα από την τόνωση των κρατικών δαπανών, πράγμα που μεταξύ άλλων σημαίνει ότι η Γερμανία πρέπει να αποφασίσει να βάλει το χέρι της στην τσέπη. Για τη Μέρκελ η ανάπτυξη περνάει μέσα από τις διαρθρωτικές αλλαγές, δηλαδή χωρίς να χρησιμοποιηθούν χρήματα του γερμανικού Δημοσίου.
Ωστόσο η κεντροδεξιά γερμανίδα Καγκελάριος γνωρίζει πως ο Ολάντ ενδέχεται να είναι η αρχή και μόνο μιας στροφής της Ευρώπης προς την Κεντροαριστερά. Μια στροφή που ενδέχεται να ολοκληρωθεί του χρόνου με την επικράτηση των αριστερών Δημοκρατών στην Ιταλία και στη συνέχεια με τη δημιουργία μιας κυβέρνησης συνεργασίας των Χριστιανοδημοκρατών με τους Σοσιαλδημοκράτες στην ίδια της τη χώρα.
ΟΙ ΠΙΕΣΕΙΣ. Με άλλα λόγια, το ενδεχόμενο να διοικούνται ή να συνδιοικούνται του χρόνου οι τρεις μεγαλύτερες χώρες της ευρωζώνης από τις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς κάθε άλλο παρά μπορεί να αποκλειστεί. Και φυσικά, στην περίπτωση αυτή οι πιέσεις για αλλαγή ρότας της Γερμανίας στην Ευρώπη θα ενταθούν.
Η πρώτη γραμμή άμυνας που φαίνεται να έχει χαράξει η Μέρκελ έναντι της επερχόμενης «αριστερής στροφής» στην ευρωζώνη είναι η τοποθέτηση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στην προεδρία του Eurogroup, δηλαδή στη θέση τού υπ’ ατμόν Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ (άλλο ρεπορτάζ στη σελίδα 11). Κάτι που κατά πάσα πιθανότητα θα συμβεί τον Ιούνιο, εφόσον φυσικά συμφωνηθούν και ορισμένα άλλα πόστα – κλειδιά στην οικονομική διοίκηση της Ευρώπης.
Η δεύτερη γραμμή άμυνας της Καγκελαρίου ενδέχεται να είναι ο κεντροδεξιός, νυν Πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάριο Μόντι, ο οποίος σε πρώτη φάση θα μπορούσε να διαδραματίσει τον ρόλο του διαμεσολαβητή στις διαβουλεύσεις της με τον Ολάντ και στη συνέχεια να διαδεχθεί, το 2014, τον Ζοζέ Μπαρόζο στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Με βάση τη Συνθήκη της Λισαβώνας, ο επόμενος πρόεδρος της Επιτροπής θα πρέπει να έχει την ίδια πολιτική απόχρωση με την πλειοψηφία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Αν και στις επόμενες ευρωεκλογές το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα έρθει πρώτη πολιτική δύναμη (σ.σ.: κάτι που ουδόλως αποκλείεται), η Μέρκελ δεν θα δυσκολευτεί να επιβάλει τις επιλογές της. Προς μεγάλη φυσικά ικανοποίηση των Ιταλών, που εκτός από τον Μάριο Ντράγκι στην ΕΚΤ θα έχουν και τον Μάριο Μόντι στην Επιτροπή.
Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ. Σε ό,τι αφορά το ζήτημα της ανάπτυξης, ο ιταλός Πρωθυπουργός μάλλον συμφωνεί με την Καγκελάριο υποστηρίζοντας την πρωταρχική σημασία των διαρθρωτικών αλλαγών και του ανοίγματος των αγορών για την ανάκαμψη της οικονομίας. Ωστόσο τάσσεται και υπέρ του μη συνυπολογισμού των αναπτυξιακών κρατικών δαπανών στους δείκτες των δημοσιονομικών ελλειμμάτων των χωρών της ευρωζώνης. Κάτι που θα μπορούσε να επιτρέψει σε χώρες της ευρωζώνης (βλέπε και Ελλάδα) να τονώσουν την ανάπτυξή τους χωρίς να υποστούν τις κυρώσεις του Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας. Παράλληλα όμως θα επέτρεπε και στη Μέρκελ να εμφανιστεί με το αζημίωτο «ελαστική» στα θέματα της ανάπτυξης.
